Eskiye özlem

Keşke hep çocuk kalsaydım dediğiniz oldu mu sizin.  Doğrusu benim oldu,  bu yüzden gözlerim doldu… Hayatın gerçeklerinle yoğrulmadan yaşamanın keyfinde saklambaç oynarken, ebe olup sobelenirken, “an” vardı kahkahalarımızda.  Kız çocukları kaydırak oynarken, erkek çocuklar meşe oynardı. Kimi çocuk yutulurdu, kimi meşeleri toplardı o mahallede. Kazanan erkek çocuktan afilisi yoktu. Yakar top, istop oynarken ter içinde kalıp eve üstü başı toz toprak gitsek de annelerimiz azarlamazdı bizi.
Biz o zamane çocukları olarak mahalle kültürünü doya doya yaşadık…  Komşu teyzeye ekmek almaya giderdik akşam ezanı okunurken.  Manav amca tanıdıktan öte,  aileden biriydi adeta.  Ha  keza  bakkal amca …. Bakkal amcamızın  veresiye defterine ev nevalelerini yazdırır,  o zaman tepside satılan kaymaklı yoğurttan ila ki kaymağından parmağımla alır,  tadını çıkarırdım hayatın.
‘Bu kaymaktan yenmiş’ demezdi annem. Eski kadınlar mı hoşgörülüydü, sevgi kabahati örten miydi biz çocuklar için?
Bizim kuşak radyo dinler, kömür sobasında ısınır, otoriter olan babaları bile yumuşatır, sevgiyle sarmaladığı ailesine sorular sorar, gazete okurdu.
Ya bu zamane  çocukları ne alemdeler  şimdi?
Mahalle kültüründen haberdarlar mı?  Tüketim çağında yaşadıklarını biliyorlar m? Cep telefonlarını  ellerinden düşürmeden yaşayabiliyorlar mı? Arkadaş oyunlarını, komşulukları, mahalle esnafını  tanıyorlar mı? Anneler kızlarını, oğullarını AVMLERE götürüyor,   oradaki cicili bicili her ne varsa alıyor çocuğuna çünkü.
Ama nasıl alıyor?
Kerdi kartı…
Eh artık ödemesi kolaysa; ödeyecek anne ya da baba…   
İmkanı iyi olan aileler de okula yeni başlamış çocuğuna bir ailenin bir haftalık mutfak masrafına yetecek parayı, o oyuncağa veriyor.
Minicik çocukların ellerinde o pahalı cep telefonlarından var.
Afrika da çocuklar açken… Dünyanın herhangi bir yerinde  çocuklar ekmek bulamazken israf  edenler canımı acıtıyor…
Yeryüzü cennet oluyor bazılarına, bazıları azap kuyusunda.
Biz eskiden komşumuza evde ne piştiyse bir tabakta olsa uzatırdık akşam vakti. Boğazımızdan geçmezdi güzel bir yemek.
“Komşusu aç yatan bizden değildir” der hadisi şerif ve bizim kuşağa bu terbiye verilmiştir ila ki.
Bu  zaman esaslı ahir zaman olmalı ki, onlarca daireli binalarda kimse kimseyi tanımıyor, selam bile vermiyor konu komşu birbirine…
Sahi ne oldu bize?
 
Zaman değişti, insanlar değişti de ‘zaman insanla insanlıkla değişse’ demez mi gönül sesi…
EGO’lar tavan yapmışken,  ‘benim de ben’ diyen insanoğlu;  ‘nefsi nefsineydi her daim’ der geçer miyiz?
Arkadaşlıklar çıkarda,  dostluklar var gibi görünse de yok görünende…
Biz eskiden böyle kavgacı böyle bencil değildik…  Yine aynı dili konuşuyorduk o zamanda… Yahu bu zamanda da aynı dilimiz! O vakit,  duygudaşlığa ne oldu?
‘Yar bana bir eğlence’ diyenlerin koklaştığı, değerlerin değersizleştiği her yerde işin kimyası bozulur, bozuk çalan da çenemize vuran çevremizdekilerle çatar dururuz.
Biz severdik sayardık ve sabrederdik herkesi ve yutardık kem sözleri… Eskiler derdi: “ Boğazımız dokuz boğum, yutkunarak yiyorsun, onun için her aklına geleni söyleme, kalp kırma, düşünerek konuş’ derdiler.
Aslında astarında;
Eskiye özlem var her birimizde… Çaktırma-sakta vaziyeti,  her birimizin gönlünden hiç çıkmamış en güzel yerine gelmiş kurulmuş özlem…